ÇOCUK

Beni yine nereye çağırıyorsun çocuk...

Bilmez misin bakamam o kocaman gözlerinin içine

Sonunda beni affedeceğini bilsem de

İçimi yakar yüzleştiğim çocuk öfken yüreğinde

Ansızın karşıma çıkıverme bir daha çocuk...

Ödüm kopuyor minicik ellerine tekrar dokunacağım diye

N'olur seni dünyaya göstermem için gelme üzerime

Kirlenmiş yetişkin bedenimi süremem masumiyetine

Sensiz yaşamak kolay mı sanıyorsun çocuk...

Düz siyah saçlarını okşayamamak ellerimle

Tüm ince hesaplardan noksan gülüşlerine

Gülüşlerimin hasret giderircesine değmesine

Gözyaşlarına öyle muhtacım çocuk...

Sualsiz yatıp ağlayabilmeyi bir çift dize

Ağaran sakallarıma her gece

Bir tatlı rüyalar busesi verilmesine

Özlemişim seni be çocuk...

Kadife kokunu çekmek ne de güzelmiş ciğerlerime

Minik vücudunu sımsıkı bastırıp göğsüme

Yeniden bir olmak seninle otuz birimde

Sen benim en kıymetlimsin çocuk...

Sen benim masum yüzümsün

Bir benden gitmiş her şeysin sen

Senden geriye kalan tek şeyse ben...